Trygve Hoff sin sang om kjærlighet i mørketida.

Vi går langs brøytekaint'n og ser lysan nerri verre',
det mørkne fort i dag, men vi e vant te ailt det derre.
Så går vi der og veit at her e plassen korr vi bor,
men hainna di ligg varmt i mi, så treng vi ikkje ord...

Førr vi to ska gå i motvind imot nattsvart mørketi',
men æ ekje redd førr mørke når du hoille handa mi.

Førr alle oss som bor her e det nåkka som e vektig -
at det vi driv og kjempe førr som vanlig folk e rektig.
at vi kan bygg og være trygg om mørkemaktan rår,
førrdi vi slåss og kjenne oss litt sterkar år førr år -

og vi to ska gå i motvind imot nattsvart mørketi',
men æ ekje redd førr mørke når du hoille handa mi.

Men lysan nerri verre blir et muntert broderi,
i ettermiddagsmørke som fortell at her bor vi.
Ei lokt så fresk av hav og fesk og nå' som ligne sang,
fra kaian driv, jo, her e liv i kveill som mang en gang -

og vi to ska gå i motvind imot nattsvart mørketi',
men æ ekje redd førr mørke når du hoille handa mi.

Du stryke vekk en hårlokk som e ruska tell av vijn',
då må æ snuse på dæ litt, du e jo kaill om kjin'
No ska vi sku det kainn du tru - kom, ska æ varme hainda.
Du har jo mæ, og æ har dæ, då treng vi ikkje ainna -

førr vi to ska gå i motvind imot nattsvart mørketi',
men æ ekje redd førr mørke når du hoille handa mi